The honeymoon is over

The honeymoon is over

Ik moet zeggen dat het niet terecht is om mijn eerste blog te beginnen met zo’n negatieve titel, want Praag is een geweldige stad. Als niet altijd heel erg enthousiaste bewoner van Amsterdam was ik wat terughoudend over het verhuizen naar een andere Europese hoofdstad, met een nog groter inwoneraantal en toerismegehalte. Maar dat bleek onterecht, door het uitgespreide centrum, de ruime straten, de immense (en prachtige) gebouwen en het groen meteen buiten hartje centrum krijg ik niet het claustrofobische gevoel dat me in Amsterdam weleens bekruipt, terwijl ik per ongeluk tegen een stel toeristen aan beuk.

Maar goed, terug naar de huidige state of mind. Ik vreesde al dat een culture shock uit meerdere voorspelbare fasen zou bestaan. De euforie van de eerste week leek me de logische fase 1, die wel gevolgd moest worden door het tegenovergestelde. Maar eerst maar naar de euforische week 1 :) Laat ik het begin vooral niet euforisch noemen, want ik vermoed dat ik de eerste zou zijn die een Eurolines busreis met dat woord zou beschrijven. Flavia en ik stonden hoopvol om 7 uur ’s ochtends klaar op busstation Dusseldorf, waar we gedropt waren na een nachtelijke lift van vriendlief. Na het afscheid met de onvermijdelijke tranen van mijn kant, kon het zelfstandige gedeelte van de reis beginnen. De bus zou om half 8 vertrekken. Uiteraard was er geen bus om half 8, laat staan enige informatievoorziening. De vriendelijke loketmevrouw meldde ons: gewoon wachten. Meer dan een uur later en worst case scenario’s in mijn hoofd over de bus die nooit op kwam dagen, was daar ons onze overvolle Eurolines bus vol met slapende Tsjechen. Na iemand bruut uit haar slaap gewekt te hebben, kon ik een plekje op een stoel claimen en konden de 11 oncomfortabele uren beginnen. Na zo’n 10 uur bereikten we Tsjechië waar we verwelkomd werden met een indrukwekkende regenbui. Zelf was ik al dolgelukkig dat ik wc-bezoekjes in de bus had weten te vermijden toen we onze eindhalte bereikten.

Daar sta je dan, met je gigantische koffer. Toen we Tsjechië bereikten, besefte ik me meteen hoe hulpeloos je je kunt voelen als je niks van de taal om je heen begrijpt en ook dat ik dat totaal niet gewend ben. Bij elk eerder vakantieland kon ik wel een paar zinnetjes formuleren, of waren woorden op reclame- of verkeersborden enigszins herkenbaar. Hier is daar geen sprake van, je brein doet niet eens een poging tot lezen, want er staan dingen die je toch nooit uit zal kunnen spreken. Desondanks vonden we de weg naar de campus, met de verrassende hulp van enkele Tsjechische mannen die elke keer weer galant kwamen toegesneld als we met een moeilijk gezicht en onze tientonnerkoffers onderaan een trap bij de metro stonden.
Bij onze aankomst op de campus was het inmiddels al donker, dat doet altijd een beetje af aan je eerste indruk omdat je eigenlijk geen idee hebt van waar je terecht bent gekomen. Nerveus namen we de sleutels van onze kamers in ontvangst, nu gingen we echt zien wat ons de komende maanden te wachten staat.

Gelukkig wachtte mij de allerleukste huisgenoot die ik me hier had kunnen wensen. Alba is op het eerste gezicht een klein lief meisje, maar die wel vanuit het niets uit (leed)vermaak keihard in lachen uit kan barsten en wie ik vaak tijdens het skypen betrap op grof Spaans taalgebruik :) Gelukkig is het voor haar net zo vanzelfsprekend als voor mij om rekening met elkaar te houden, een hele fijne eigenschap als je 4 maanden lang zo’n 15 vierkante meter met elkaar deelt. Naast ons hokje met 2 bedden en 2 bureaus delen we een ‘keuken’: een koelkast van minibarformaat en 1 elektrisch pitje om op te koken. Onze badkamer delen we met Flavia en haar eventuele toekomstige kamergenoot. Hoewel alles klein en basic is, bevalt het prima. Een kamer delen is minder moeilijk dan verwacht en na een week slaap ik zelfs goed op het zogenaamde matras dat uit drie losse kussens bestaat. Enige minpuntje: de bouwvakkers die elke ochtend vanaf half 7 ’s ochtends voor ons raam staan te zingen en bouwvakkeren (en die volgens het briefje in de gang t/m december doorgaan).

In het daglicht blijkt de campus heel erg prima te zijn, niet de grauwe oostblokkerige campus die ik me had voorgesteld. Onze faculteit lijkt zelfs net uit de grond gestampt te zijn en ruikt nog helemaal naar nieuwigheid. Naast alle faculteiten heeft de universiteit ook enkele andere onmisbare zaken zoals een brouwerij, een wijngaard, verschillende boerderijen waaronder een demonstratieboerderij op campus (met campusaap) en in ongeveer elk gebouw zit een bar. In de menza krijg je een maaltijd voor een euro en ik ga met plezier naar de melkautomaat om verse melk te tappen. Ook kun je voor elke bizarre activiteit die je onderneemt hier studiepunten krijgen; vakken zijn onder andere bier brouwen, wintersport en paardrijden.

En nu dan eindelijk, fase 2 van de culture shock: de echte schok en de frustratie. Na de eerste week op sleeptouw genomen zijn door onze Tsjechse buddies begon deze week het semester. Ongeveer iedereen moest zijn gekozen studieprogramma totaal overhoop gooien, maar mijn gekozen vakken vielen ideaal in het rooster en als Wageningse streber heb ik dus nog maar wat extra vakken gekozen. Dit geheel in tegenstelling tot de gemiddelde Erasmusmentaliteit, alle non-Wageningers maken er een sport van om vakken te kiezen die in ieder geval niet op maandag, vrijdag of in de ochtend vallen en dat blijkt nog mogelijk ook. Redelijk enthousiast en ietwat nerveus ging ik maandagochtend naar mijn eerste les, poultry management. Na 10 minuten stond ik weer buiten, na onze naam genoteerd te hebben meldde de docent volgende week echt te beginnen. Dit bleek pas het begin. Vandaag aquaculture, er kwam geen docent opdagen. Voor mijn medestudenten was dit niet de eerste keer deze week dat ze zonder bericht voor een gesloten deur stonden, dat schijnt er hier bij te horen. Alsnog was dit minder verbazingwekkend dan de lessen die wel doorgingen. Na wat lectures kwam onze docent met het volgende apparaat binnen, http://www.video-recipes.net/foto7/743/9.jpg. Ons practicum voor het vak Small Farm Animal Husbandry in Tropical Systems (jaja) houdt in dat we in deze unit een ham gaan bereiden….jawel, we gaan een ham bereiden. Ergens is het jammer dat de gezichten van mij en Flavia niet vastgelegd zijn tijdens de toelichting van dit practicum, want na alle eindeloze en hersenbrekende practica in Wageningen wisten we onszelf geen houding te geven tijdens de uitleg over het recept en toen ons een mes in de hand gedrukt werd om deze te slijpen.

Goed, ik kan nog eindeloos veel alinea’s uitweiden over mijn verbazing over de MSc-vakken die we hier krijgen, maar samenvattend kan ik stellen: we moeten even wennen. Het ziet er naar uit dat we het hier niet moeten hebben van de intellectuele uitdaging, dus het wordt nu tijd me vol op Praag en al haar mogelijkheden te storten, als het even kan ook buiten het Erasmuswereldje :) Dat zal zeker geen straf zijn, want het is een fantastische stad die ik nog maar nauwelijks ontdekt heb (op de Albert na, die hier zonder Heijn door het leven gaat). Hopelijk de volgende keer meer daarover!